विगताच्या सुन्न छायेत
अस्वस्थतेचे पीक भयंकर
घेत विकराल मिठीत विश्वाला
गुदमरवत आहे
वर्तमान!
आत्मघातासाठी
सुसाट धावत निघालेल्या
सावल्या
पण त्यांना कडे मिळत नाहीत.
लुतभ-या कुत्र्यासारखे
जगणे
पाठ सोडत नाही.
सर्वत्र तरी असतात गप्पा
चकदंभी श्रेयांच्या
अभिमानांच्या
आणि विझलेल्या तेजांच्या
जोमात.
गुदमरवणा-या वर्तमानात
निष्प्राण जगणे
तरीही असते जोशात!
संजय सर ,
ReplyDeleteएक सुंदर उत्स्फूर्त रचना झाली आहे !
एक सांगू का ? शेवटच्या ओळीतील जोशात हे खरेतर जोषात असे असले पाहिजे म्हणजे रसभंग होणार नाही !
बरोबर ना ? रचनेच्या उत्फुर्ततेचे कौतुक केले पाहिजे !
सर्वानीच शैव आणि वैदिकांनी !
फारच वास्तववादी अंत:र्मुख करणारी.
ReplyDelete